Waarom ik mijn huidverzorgingsroutine oversla terwijl ik geïsoleerd ben

Gisteren heb ik gehuild over retinol. (Er is heel weinig voor nodig om me de laatste tijd te ontzetten.)

Ik had een Instagram-onderschrift gelezen dat suggereerde dat de huidige wereldwijde pandemie de perfecte gelegenheid bood om enkele van de meer irriterende ingrediënten te introduceren in iemands huidverzorgingsroutine: retinoïden, chemische peelings, geconcentreerde zuren. Wat maakt het uit of ze de kostbare cellen van je stratum corneum wegeten, of als je gezicht loslaat in rauwe, rode plekken? Je distantieert je sociaal om de verspreiding van het nieuwe virus te vertragen, stelde de post. Niemand is in de buurt om te zien.

Het leek gewoon zo triest. Isolatie heeft mijn mentale gezondheid al geschokt. Moet mijn huid ook lijden?

Moet ik trouwens nu echt mijn wortels hebben? Mijn pony knippen? Lak mijn nagels? Make-up opdoen om u ‘professioneler’ en ‘productiever’ te voelen terwijl ik livestream-updates over dodentalprojecties en veiligheidsmaatregelen? Terwijl de verhalen over het zelf toedienen van een gezichtsbehandeling van salonkwaliteit of het onderhouden van een Braziliaanse wax zich blijven opstapelen, vraag ik me af of we het punt missen. Misschien is dit een tijd om gewoon met onze blote gezichten en grote poriën en afgestoken nagellak te zijn, om te onderzoeken waarom we deze hectische behoefte voelen om thuis alleen te blijven, hoe dan ook.

De ironie is dat de meest diepgaande verbeteringen in mijn huid plaatsvonden gedurende een periode van twee weken in 2018, toen ik stopte met huidverzorging – behalve voor het spatten met water ’s morgens en’ s avonds – in een poging mijn chronische dermatitis te ‘genezen’. Ik had alles geprobeerd, maar ik had niets geprobeerd en het bleek dat “niets” werkte. Mijn huid was verbazingwekkend genoeg de helderste, helderste en gezondste zonder producten.

Deze terugkeer naar het niets gaat echter over meer dan esthetiek. Door minder te gebruiken, erken ik de genezende kracht van het menselijk lichaam. Ik realiseer me hoe belangrijk het is om zelfvoorzienend te zijn. Ik leer een les over duurzaamheid opnieuw. Ik zet mij in tegen het consumentisme dat heeft bijgedragen tot het ontstaan ​​van de dubbele crisis van de klimaatverandering en het nieuwe coronavirus, omdat de manier waarop de schoonheidsindustrie traditioneel opereert – de constante drang naar nieuw, meer, beter, jonger – moet veranderen. De wereld ziet er anders uit, zelfs als we dat nog niet (of willen). Misschien is de pandemie niet de ‘perfecte gelegenheid’ voor een chemische peeling, maar het juiste moment om op pauze te drukken.

Door: Jessica Defino

https://www.vogue.com/article/skipping-my-skin-care-routine-while-in-isolation